دانش > طبیعت - سیا، سازمان هوا و فضای آمریکا، انجمن ملی علوم آمریکا، و سازمان ملی اقیانوس‌شناسی و هواشناسی آمریکا مشغول انجام مطالعاتی درباره راه‌حل‌های بالقوه برای گرمایش جهانی است.

محمود حاج‌زمان: آژانس اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا) یک سازمان جاسوسی به شمار می‌رود. پس چرا این سازمان باید همراه با سازمان هوا و فضای آمریکا، انجمن ملی علوم آمریکا، و سازمان ملی اقیانوس‌شناسی و هواشناسی آمریکا 630 هزار دلار را صرف انجام مطالعه‌ای نماید که هدف از آن یافتن راه‌حل‌های بالقوه برای گرمایش جهانی است؟ این راه‌حل‌ها که با نام عمومی «مهندسی زمین» خوانده می‌شوند، دانش دستکاری محیط‌زیست به گونه‌ای است که باعث کم شدن، متوقف شدن و یا مختل شدن روند گرمایش جهان شود. مشارکت سه انجمن علمی نام برده شده در چنین تحقیقی منطقی است، اما سازمان سیا این وسط چه کار می‌کند؟

آن‌طور که در گزارش سال 2013 «ارزیابی تهدیدات جهانی از سوی انجمن اطلاعاتی آمریکا » آمده؛ تغییرات آب و هوایی مهم‌ترین تهدید امنیت ملی ایالات متحده به شمار می‌رود. تغییرات آب و هوایی منابع آب و غذا را تهدید می‌کند، که به نوبه خود می‌تواند منجر به بروز انواع مختلف کشمکش‌های جغرافیایی شود. گزارش انجمن اطلاعاتی آمریکا به برجسته‌سازی مشکل خشکسالی در حوزه‌های آبریز «نیل، بین‌النهرین، نیجر، آمازون و رودخانه مکونگ» پرداخته است و متذکر می‌شود که افزایش جمعیت، فشار فزاینده‌ای را (که در حال حاضر نیز به حد خطرناکی رسیده) به منابع وارد می‌کند. اگرچه این مشکل یک تهدید امنیتی مستقیم نیست، اما باعث بروز هزاران مشکل در آینده خواهد شد.

مهندسی زمین به عنوان راهی برای توقف یا به تاخیر انداختن تغییرات آب و هوایی، به نوعی دانشی ابلهانهاست. برای مثال، یکی از روش‌های این دانش پخش ذرات گوگرد در هوا برای بازتاب بیشتر نور خورشید است، که می‌کوشد تاثیر فوران‌های عظیم آتشفشانی را که زمانی باعث خنک شدن زمین شدند شبیه‌سازی کند. مشکل اینجاست که وجود ذرات گوگرد در جو همچنین باعث بارش باران‌های اسیدی می‌شود. تغییر مستقیم آب و هوا برای خنثی کردن اثر تغییر آب و هوایی دیگری که آن هم محصول عملکرد خود انسان است، در خوشبینانه‌ترین قضاوت حداقل کاری اهانت‌آمیز و احمقانه است. مطالعه اثرات چنین تلاش‌های از سوی متخصصان مهندسی زمین باید نخستین گام در تلاش برای انجام مهندسی زمین باشد؛ اقدامی که اگر به شکل مسولانه‌ای انجام شود، حرکت مهمی به شمار می‌رود. مطمئنا چنین اقداماتی به مراتب بهتر از تماشای کارهای غیرمسئولانه و از نظر علمی غلط مهندسی زمین، مانند پخش گرد زنگ آهن در اقیانوس‌های زمین است.

البته به جای سرمایه‌گذاری در مهندسی زمین، ایالات متحده همواره می‌تواند راه‌حل‌های سیاسی منطقی (همچون پیمان کیوتو و یا نسخه‌های به روز شده آن) را امتحان کند. شاید مشارکت آمریکا در سیاست‌های سختگیرانه بین‌المللی، از صرف بیش از نیم میلیون دلار در چنین دانش پر مجادله‌ای بهتر و کارآمدتر باشد.